Η μαμά μου είναι αναπληρώτρια δασκάλα



«Η μαμά μου είναι αναπληρώτρια δασκάλα. Τι ακριβώς είναι αυτό, δεν ξέρω να σου πω. Μάλλον είναι όπως λέμε, “αυτή είναι μια πολική αρκούδα, όχι απλή αρκούδα”, ή όπως λέμε, “αυτή είναι μια χελώνα καρέτα-καρέτα, όχι συνηθισμένη”.

»Ο μπαμπάς μου είναι κι αυτός αναπληρωτής δάσκαλος. Μάλλον γι’ αυτό παντρεύτηκαν· έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Κι εγώ σκέφτομαι να παντρευτώ τον Γιωργάκη, αφού αρέσει και στους δυο μας η πίτσα.
»Επειδή οι γονείς μου είναι αναπληρωτές, εγώ πρέπει κάθε χρόνο να μαζεύω τα παιχνίδια μου σ’ ένα μεγάλο χάρτινο κουτί και να χαιρετώ τα παιδάκια της τάξης. Ο μπαμπάς δεν ζει μαζί μας. Μου εξηγούν κάθε χρόνο –όταν τον αγκαλιάζω κλαίγοντας και του λέω να μη μας αφήσει πάλι– ότι αυτό δεν γίνεται γιατί τον έστειλαν να υπηρετήσει αλλού από το υπουργείο. Αυτό το υπουργείο πρέπει να είναι ένας μεγάλος δράκος που μισεί τους γονείς μου μόνο».

Η Μαρίνα πηγαίνει δευτέρα δημοτικού και έχει πολλές απορίες για την παράξενη δικαιοσύνη που υπάρχει στον κόσμο. Με γνώμονα το σωστό, αποφασίζει να δράσει όσο είναι ακόμη παιδί και το μέλλον της ανήκει.

πηγή


Γονείς εναντίον δασκάλων;





Την νέα τάση των γονέων να… «χώνουν τη μύτη τους» για τα καλά, στο εκπαιδευτικό έργο, παρεμβαίνοντας με κάθε τρόπο και απαξιώνοντας τους δασκάλους, καυτηριάζει με άρθρο της στο zarpanews.gr η Τατιάνα Τουζλούκωφ:


Γονείς εναντίον δασκάλων;
Με αφορμή κάποια προσωπικά βιώματα και με όσα ακούω να συμβαίνουν στα σχολεία της πόλης μας, θέλησα να μοιραστώ τις σκέψεις μου σε σχέση με την συμπεριφορά των γονιών απέναντι στους δασκάλους.
Τα παλιά τα χρόνια ο δάσκαλος κρατούσε τη βέργα, όπως αναφέρεται και στα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα της Κρήτης «Κι ο δάσκαλος τον ήδειρε μ’ ένα χρυσό βεργάλι». Οι γονείς τον σέβονταν και πίστευαν ότι το παιδί τους θα γίνει καλύτερος άνθρωπος ακόμα κι αν γύριζε σπίτι με χέρια γεμάτα αίματα απ’ το ξύλο.
Φυσικά και δεν πιστεύω ότι το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο και είμαι κατά της βίας, είτε σωματικής, είτε ψυχολογικής. Τα πράγματα όμως έχουν φτάσει στο άλλο άκρο. Δυστυχώς, κάποιοι από μας τους γονείς, έχουμε χάσει κάθε σεβασμό προς τους δασκάλους και θεωρούμε δικαίωμά μας να παρεμβαίνουμε. Απαξιώνουμε το δάσκαλο στα παιδιά μας, διαμαρτυρόμαστε για τους βαθμούς, επικρίνουμε τον τρόπο διδασκαλίας, μαζεύουμε υπογραφές, παραπονιόμαστε σε διαδικτυακές ομάδες.
Με το παραμικρό παράπονο του παιδιού μας τρέχουμε στο διευθυντή να «καθαρίσουμε». Θεωρούμε υπεύθυνο τον δάσκαλο που δεν μπορεί να επιβληθεί στο τέλειο «παιδί» μας, ή όταν αυτό δεν παίρνει τα γράμματα πάλι κατηγορούμε τον δάσκαλο. Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά μας να μην μαθαίνουν να σέβονται τον δάσκαλό τους και να δυσχεραίνεται η εκπαιδευτική διαδικασία που βασίζεται πάνω στη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ παιδιού και δασκάλου.
Γιατί ποιος μαθητής θέλει να μάθει από έναν δάσκαλο που δεν εκτιμά;
Απ’ την άλλη ποιός δάσκαλος θέλει να διδάξει με χαρά όταν δεν εκτιμάται αυτό που προσφέρει, όταν ακυρώνεται ως προσωπικότητα, όταν υφίσταται ψυχολογικό πόλεμο; Ποιός άνθρωπος θα μπορούσε να είναι αποδοτικός κάτω από τέτοιες δυσμενείς συνθήκες;
Ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε δάσκαλο βρίσκεται ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα που έχουμε κι εμείς στην καθημερινότητά μας. Ένας άνθρωπος που όπως κι εμείς θα γίνει καλύτερος αν πάρει ενθάρρυνση, εμπιστοσύνη, κατανόηση, υποστήριξη. Η επίκριση είναι αρρώστια και μόνο κακά αποτελέσματα μπορεί να φέρει, όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση, αδιαφορία, επιθετικότητα, αποθάρρυνση, δύσκολες σχέσεις.
Προς όφελος των παιδιών μας λοιπόν και της κοινωνίας γενικότερα, είναι προτιμότερο να στηρίζουμε τους δασκάλους μας στο έργο τους και όχι να τους δυσχεραίνουμε. Στόχος μας θα πρέπει να ναι να μην γίνουν τα παιδιά μας ανταγωνιστικά και εγωκεντρικά ρομποτάκια παραγεμισμένα με άχρηστες πληροφορίες, αλλά καλύτεροι άνθρωποι με αξίες, με σεβασμό προς τους άλλους, με οριοθέτηση, καλλιέργεια και ευγνωμοσύνη. Έτσι θα γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες και θα συμβάλλουν σ’ ένα καλύτερο κόσμο. Ας τους διδάξουμε την αγάπη, αγαπώντας τους δασκάλους μας.
Αγάπη είναι αποδοχή του άλλου με τα καλά του και τα δύσκολά του. Κι έτσι θα τρέφουμε τα θετικά και θ’ αποδυναμώνουμε τα αρνητικά.
Θα θελα να ευχαριστήσω μέσα απ’ την καρδιά μου τους υπέροχους δασκάλους που είχαν τα παιδιά μου, την κα Ιωάννα, την κα Νίκη, την κα Δήμητρα, τον κ. Γιώργο και την κα Σίσσυ. Υπέροχοι άνθρωποι που καταθέτουν τόσα χρόνια την ψυχή τους σ’ αυτό το δύσκολο έργο που λέγεται διδασκαλία, σε μια ιστορική περίοδο που η παιδεία βάλλεται, ο πολιτισμός μας χάνεται, η χώρα μας ξεπουλιέται.
Τατιάνα Τουζλούκωφ»



Στο σπίτι χωρίς τη σχολική τσάντα




Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι


Από τον Γιώργο Αλιμπέρτη

Σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. Φ.7/219218 /Δ1/13-12-2017 εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, η σχολική τσάντα των μαθητών του Δημοτικού θα παραμένει για ένα Σαββατοκύριακο τον μή­να στο σχολείο. Ο εκάστοτε Σύλλογος Διδασκόντων θα ορίζει το Σαββατοκύριακο που θα υ­λο­ποι­εί­ται «η δράση» και θα συντάσσει σχετικό πρακτικό. Αν θέλει, μάλιστα, μπορεί να την ε­πε­κτεί­νει και σε περισσότερα Σαββατοκύριακα του μήνα.

Η εγκύκλιος επισημαίνει ότι η παραμονή της τσάντας στο σχολείο «δεν αποτελεί μια συμ­βο­λι­κή παρέμβαση» και δηλώνει ρητά ότι «επιδιώκεται οι μαθητές και οι μαθήτριες να μην α­σχο­λού­νται με την προετοιμασία μαθημάτων κατά τη διάρκεια αυτού του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου». Στό­χος είναι, αναφέρει, η αναβάθμιση της σχολικής ζωής και η σύνδεσή της με την κοινωνική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Προφανώς τον άλλο καιρό, που τα παιδιά παίρνουν την τσάντα τους στο σπί­τι και ασχολούνται με τα μαθήματα της επόμενης μέρας, η σχολική ζωή υποβαθμίζεται και οι μαθητές αποσυνδέονται από τη κοινωνική πραγματικότητα (ίσως από την κοινωνική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της μετριοκρατίας και της ισοπέδωσης προς τα κάτω). Ελπίζω, ωστόσο, να μην υ­πο­νο­εί­ται ότι τα δεινά της εκπαίδευσης, κάποια από αυτά έστω, προκλήθηκαν από τη μη ε­φαρ­μο­γή της «δράσης» τα προηγούμενα χρόνια.

Ταυτόχρονα, «η δράση υλοποιείται με σεβασμό στις ανάγκες της παιδικής ηλικίας», έχει γνώ­μο­να «την πολύπλευρη ανάπτυξη των παιδιών της σχολικής ηλικίας (συναισθηματική, κοι­νω­νι­κή και ψυχοκινητική)» και έχει επιπλέον σκοπό «να υποστηρίξει ουσιαστικά τον μειωμένο χρό­νο δημιουργικής επαφής και επικοινωνίας γονέων-παιδιών». Η περίπτωση τα παιδιά να τρέ­χουν κάθε μέρα, και τα Σαββατοκύριακα, σε πολύωρες εξωσχολικές δραστηριότητες δεν α­να­φέ­ρε­ται, διότι μάλλον είναι σπάνια και πάντως δε συμβάλλει στον «μειωμένο χρόνο δη­μι­ουρ­γι­κής επαφής και επικοινωνίας γονέων-παιδιών». Εξάλλου, η απαιτητική μελέτη που α­παι­τούν, π.χ., ορισμένα ιδιωτικά φροντιστήρια Αγγλικών, ώστε να φαίνεται η δουλειά τους στους πελάτες-γονείς, σέβεται τις «ανάγκες της παιδικής ηλικίας». Ενδεχομένως, μάλιστα, οι σχε­τι­κές δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες των παιδιών να οφείλονται στη γνωστή οκνηρία και γκρίνια αυτής της «παι­δι­κής ηλικίας», την οποία φαίνεται ότι στο Υπουργείο γνωρίζουν κα­λά.

Για να σοβαρευτούμε όμως: Η εγκύκλιος αναγράφει και ότι «η συγκεκριμένη δράση συμ­βάλ­λει σε μια γενικότερη επανεκτίμηση της σημασίας και του ρόλου των εργασιών στο σπί­τι σε σχέ­ση με τον ελεύθερο χρόνο των μαθητών και των μαθητριών, οδηγώντας σε καλύτερη ε­ξι­σορ­ρό­πη­ση ανάμεσα στις εργασίες που υλοποιούνται στο σχολείο και στις κατ’ οίκον ερ­γα­σί­ες». Αυτό είναι όντως ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί υπάρχουν δάσκαλοι που δίνουν τις φω­το­τυ­πί­ες με το... κιλό τόσο καθημερινά όσο και πριν τα Σαββατοκύριακα ή τις διακοπές Χρι­στου­γέν­νων και Πάσχα.

Το ζήτημα, ωστόσο, είναι λυμένο με τις εγκυκλίους για τις κατ’ οίκον εργασίες, οι οποίες ε­πα­να­λαμ­βά­νο­νται στην έναρξη κάθε σχολικής χρονιάς. Εκεί δεν αναγράφεται μόνο ο χρόνος που πρέπει να αφιερώνουν οι μαθητές για τις εργασίες τους, αλλά δηλώνονται και οι προ­δι­α­γρα­φές τους, προκειμένου να είναι παιδαγωγικά ορθές, αποτελεσματικές και να συμφωνούν με τις προαναφερόμενες «ανάγκες της παιδικής ηλικίας». Το μόνο που λείπει βεβαίως είναι ο έ­λεγ­χος, με κάποιον τρόπο, στην ποσότητα και ποιότητά τους. Ήδη μερικοί συνάδελφοι σκο­πεύ­ουν να φορτώνουν τα παιδιά με δουλειά τις μέρες που θα ακολουθούν την «τσάντα στο σχο­λεί­ο», παρόλο που το Υπουργείο, ευτυχώς, αναφέρει στην εγκύκλιό του ότι «σε καμία πε­ρί­πτω­ση η υλοποίηση της δράσης δεν πρέπει να οδηγήσει σε μετάθεση των κατ’ οίκον ερ­γα­σι­ών που συνήθως ανατίθενται το Σαββατοκύριακο στις άλλες μέρες της εβδομάδας».

Η «δράση» μοιάζει να είναι ο ορισμός του λαϊκισμού. Ξεκινά από ένα υπαρκτό και απεχθές πρό­βλη­μα που δημιουργούν κάποιοι συνάδελφοι (την υπέρμετρη επιβάρυνση ακόμη και μα­θη­τών της πρώτης τάξης με πολλές, ποιοτικά προβληματικές ή και με λάθη ερ­γα­σί­ες) και κα­τα­λή­γει σε μια γενίκευση που
● δημιουργεί πολλά πρακτικά προβλήματα (άλλα μαθήματα και βιβλία την Παρασκευή, άλλα τη Δευτέρα),
● αφήνει τους μαθητές (και τους γονείς τους) αβοήθητους τις άλλες μέρες, στο έλεος αυτής της κακής πρακτικής,
● απαξιώνει την παιδαγωγική αξία της μελέτης για την εμπέδωση της γνώσης,
● δημιουργεί νέες ισοπεδωτικές αντιδράσεις της κοινωνίας εναντίον μας: από τη μια η «δρά­ση» χαιρετίζεται ως «Happy Fridays» (!), από την άλλη άρχισαν πάλι τα σχόλια για τους δα­σκά­λους που θα «κάθονται» περισσότερο και θα εργάζονται «ακόμη λιγότερο».

Όλα αυτά ακούγονται προσβλητικά για όσους θεωρούμε ότι η δουλειά μας πρέπει να γίνεται στο σχολείο, που μετράμε τον χρόνο που θα χρειαστούν τα παιδιά για τη μελέτη τους και που ερ­χό­μα­στε σε αντιπαράθεση με γονείς που ζητούν πακέτα με φωτοτυπίες τις καθημερινές και πο­λύ­ω­ρες εργασίες τα Σαββατοκύριακα, ανθρώπους που δεν είναι υποχρεωμένοι να γνω­ρί­ζουν παιδαγωγικά ζητήματα, αλλά και που σοκάρονται όταν τους εξηγούμε ότι τον υ­πό­λοι­πο χρό­νο τα παιδιά πρέπει να παίζουν και να περνούν μαζί τους ποιοτικό χρόνο, εφόσον δεν εί­ναι οι δάσκαλοί τους (δάσκαλο έχουν, χρειάζονται και γονιό).

Την ίδια στιγμή το πρόβλημα παραμένει: η ποσότητα και η ποιότητα των κατ’ οίκον εργασιών δεν αξιολογείται. Είναι γεγονός ότι δυο φορές που δούλεψα στο Ολοήμερο διαφορετικών σχο­λεί­ων είδα... πράματα και θάματα καθώς μελετούσαν τα παιδιά, αλλά δε χρειάζεται να α­να­κα­λύ­ψου­με τον τροχό. Προτάσεις από ανθρώπους της εκπαίδε
υσης υπάρχουν (π.χ. εδώ), ε­νώ η ε­μπει­ρί­α άλλων χωρών είναι πάντοτε στη διάθεσή μας.



Ηλιακό σύστημα - διαδραστική εφαρμογή



κλικ εδώ 



Δείτε σε 3 λεπτά πώς άλλαξαν τα σύνορα της Ευρώπης τα τελευταία 1.000 χρόνια








Με το θέμα των συνόρων της ΕΕ πιο επίκαιρο από ποτέ, το Business Insider παρουσιάζει έναν χάρτη που δείχνει μέσα σε μόλις τρία λεπτά πως άλλαξε η Γηραιά Ήπειρος μέσα σε 1.000 χρόνια.

Ο timelapse χάρτης που δημιουργήθηκε από το LiveLeak δείχνει με τον πιο παραστατικό τρόπο τις αλλαγές που έχουν υποστεί τα σύνορα όλων των χωρών της Ευρώπης από το 1.000 μ.Χ. μέχρι και το 2003.


Ενα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία που ανακαλύπτει κανείς παρακολουθώντας τον χάρτη είναι η Γερμανία που δεν υπήρχε μέχρι τα τέλη του 1800, και στη συνέχεια, ξαφνικά σε λίγες μόλις δεκαετίες κατέλαβε ένα μεγάλο μέρος της Βόρειας Ευρώπης.

Περπατάει χιλιόμετρα σε πολικές θερμοκρασίες για να πάει στο σχολείο






Ένας 10χρονος μαθητής από την Κίνα είναι αναγκασμένος να διανύει μεγάλες αποστάσεις σε πολικές συνθήκες και θερμοκρασίες ώστε να καταφέρει να πάει στο σχολείο και να μορφωθεί.
Ο μικρός μαθητής που μένει στην κωμόπολη Λουντιάν της επαρχίας Γιουνάν, περπατάει κάθε μέρα περισσότερα από 10 χιλιόμετρα, ενώ επικρατούν ακραίες συνθήκες ψύχους, με τη θερμοκρασία να βρίσκεται πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, ενώ συχνά παρουσιάζονται και χιονοθύελλες.

Τη συγκινητική ιστορία του μικρού παιδιού δημοσιοποίησε ο διευθυντής του σχολείου που φοιτά, όταν μία μέρα διαπίστωσε ότι στα μαλλιά του είχαν σχηματιστεί παγοκρύσταλλοι από την συνεχή έκθεση στο κρύο.


πηγή: protothema.gr

Η μεγάλη επιστροφή του διδακτισμού στη λογοτεχνία για παιδιά




Η μεγάλη επιστροφή του διδακτισμού έχει «συρρικνώνει» τη λογοτεχνία για παιδιά με μεγάλες συνέπειες για τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες του σήμερα και του αύριο
Του Γιάννη Σ. Παπαδάτου*
Ένα… φάντασμα πλανιέται πάνω από τη λογοτεχνία για παιδιά: τα τελευταία χρόνια οι επιτροπές που βραβεύουν βιβλία με τον άλλον ή τον έναν τρόπο υπογραμμίζουν εκείνη τη μεγάλη κατηγορία των βιβλίων που αποτυπώνει έναν νέου τύπου διδακτισμό, θα τον έλεγα, ΝΕΟΔΙΔΑΚΤΙΣΜΟ [1]. Πανεπιστημιακές μελέτες και έρευνες ολοένα το διαπιστώνουν. Πανομοιότυπα θέματα, χωρίς φαντασία, χωρίς πρωτοτυπία, χωρίς τολμηρότητα, χωρίς πειραματισμούς στην αφήγηση –πέρα από, ευτυχώς, ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις–, έχουν θεματικά και ιδεολογικά «συρρικνώσει» τη λογοτεχνία για παιδιά. Οι προθήκες των βιβλιοπωλείων έχουν γεμίσει με βιβλία για κάθε ηλικία που αναγράφεται ή υπονοείται με διάφορους τρόπους στο…εξώφυλλο ή στο οπισθόφυλλο, με π.χ. …550, 650, 750 κ.λπ. λέξεις και ανάλογες σελίδες και με θέματα επίσης διάφορα, επίκαιρα κατά περίπτωση, ευθυγραμμισμένα και με τη σχολική κυρίως ζητούμενη πραγματικότητα, ενίοτε σχετικά και με το φύλο και με δραστηριότητες στο τέλος λογοτεχνικών βιβλίων (ακόμη και σε αξιόλογα βιβλία).
Ένας ζοφερός ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΣΜΟΣ μιας αισθητικά αναφομοίωτης επικαιρότητας έχει ασφυκτικά εναγκαλίσει τη λογοτεχνία για παιδιά ο οποίος την οδηγεί σε έναν φρονηματιστικό δρόμο, που, αν συνεχιστεί, σε λίγα χρόνια και με την δύσθυμη περιρρέουσα κοινωνική πραγματικότητα ο διδακτισμός του 19ου αιώνα θα εγκαθιδρυθεί με σύγχρονα προσωπεία. Όλα αυτά μαζί με άλλα φαινόμενα, όπως:

  • ποίηση για παιδιά σχεδόν δεν εκδίδεται,
  • διηγήματα για παιδιά σχεδόν δεν γράφονται,
  • τα βιβλία γνώσεων, τα περισσότερα, με την έλλειψη πηγών και βιβλιογραφίας, στοιχεία που μπορούν να παρακινήσουν σε περαιτέρω έρευνα τα παιδιά, στερούνται εγκυρότητας και αξιοπιστίας,
  • υπάρχει εν πολλοίς σύγχυση σε είδη (π.χ. τα απλά εικονογραφημένα βιβλία με τα εικονοβιβλία, τα λεγόμενα picture books),
μας κάνουν να βλέπουμε με σκεπτικισμό τη δημιουργική πορεία της λογοτεχνίας για παιδιά.
Η συνέχεια του άρθρου εδώ

* Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Σ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ είναι Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου και Κριτικός λογοτεχνίας για παιδιά. Φέτος ήταν Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής για τα βραβεία του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ- Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Eυτυχισμένο το νέο έτος 2018


Σε
όσους
τους αρέσει ο
ύπνος, αλλά ξυπνούν
πάντα με καλή διάθεση,
όσους χαιρετούν ακόμα με ένα φιλί,
όσους δουλεύουν πολύ, αλλά δεν ξεχνούν
το νόημα της ζωής, όσους κολλάνε στην κίνηση
και βρίσκουν ευκαιρία να τηλεφωνήσουν σε φίλους,
όσους κλείνουν την τηλεόραση για να πουν δυο κουβέντες ,όσους
είναι ευτυχισμένοι ακόμα και όταν καταφέρνουν τα μισά, όσους τραγουδούν
δυνατά κι ας μην έχουν καλή φωνή, όσους τα βλέπουν μαύρα μόνο όταν είναι σκοτάδι,
όσους έχουν τον ενθουσιασμό ενός παιδιού και την ωριμότητα ενός μεγάλου,
όσους έχουν καταλάβει ότι δεν αγοράζονται όλα με το χρήμα, όσους δεν
περιμένουν τα Χριστούγεννα
για
να
γίνουν
καλύτεροι
άνθρωποι,
αλλά προσπαθούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ    ΟΛΟΨΥΧΑ 
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
κι ευτυχισμένο το νέο έτος
2018