Το σχολείο της Γαύδου

αναδημοσίευση κειμένου από made in Kreta

Της Κορίνας Καφετζοπούλου

Δύο σχολεία δικά τους έχουν πέντε μαθητές στη Γαύδο. Πιο τυχερή η μαθήτρια της Α΄ δημοτικού που έχει κατ΄ αποκλειστικότητα τόσο τη δασκάλα όσο και το προαύλιο του σχολείου της.

Μοναχοπαίδι στο σπίτι  αλλά και στο σχολείο είναι η μικρή Ιωάννα , που έχει την αποκλειστική προσοχή όχι μόνο των γονιών της αλλά και της δασκάλας της.

Ο λόγος απλώς,  η Ιωάννα είναι η μοναδική μαθήτρια στο δημοτικό σχολείο της Γαύδου και εκ των πραγμάτων νιώθει «δικό» της το σχολείο, αλλά και «δική» της , τη δασκάλα.

Βέβαια δικό της ένιωθε και το νηπιαγωγείο! Έχει συνηθίσει  τη «μοναξιά» της και μάλλον δεν την ενοχλεί , που δεν έχει με κάποιον να παίξει στο προαύλιο την ώρα του  διαλλείματος.

Γενικώς, η Ιωάννα δεν έχει κάποιον συνομήλικό της να παίζει συνέχεια. Αν εξαιρέσει κανείς ένα αγοράκι 3, 5 χρονών, με το οποίο μοιράζονται κάποια απογεύματα μαζί , για να σπάσει λίγο η μονοτονία της αποκλειστικότητας. 

Συνηθισμένη η κατάσταση για την μικρή, πρωτόγνωρη για τη νεαρή δασκάλα, που από την «πολυκοσμία»  της σχολικής αίθουσας της συμπρωτεύουσας, η τύχη την ξενίτεψε στη Γαύδο, πριν τέσσερα χρόνια.

Η δασκάλα στο δημοτικό σχολείο Γαύδου, Κική Τριανταφυλλίδου

Μετά τον πρώτο χρόνο της παρουσίας της , στη Γαύδο είχε κάνει αίτηση για απόσπαση, φέτος δεν υπέβαλλε καν αίτημα.

Συνήθισε  το νησί , την ηρεμία του  και την ομορφιά  του, καθώς είναι ένας τόπος που μπορεί να σε εκπλήξει .  

Την πρώτη χρονιά που η δασκάλα κ. Κυριακή Τριανταφυλλίδου πήγε στη Γαύδο είχε πέντε μαθητές. Τις επόμενες δυο χρονιές που παρέμεινε στο σχολείο, είχε δυο μαθητές σε κάθε σχολικό έτος. Φέτος  όμως είναι αλλιώς. Θα μάθει γράμματα μόνο σε μια μαθήτρια. 

Πρωτόγνωρο συναίσθημα

«Η αλήθεια είναι ότι αυτό το συναίσθημα δεν το έχω νιώσει ξανά, είναι πρωτόγνωρο. Διαφορετικό είναι  να κάνεις μάθημα σε πέντε παιδιά, διαφορετικό σε δύο πόσο  μάλλον σε ένα. Και εγώ αλλά και η Ιωάννα, βρισκόμαστε στο στάδιο της προσαρμογής ακόμα  , αλλά προς το παρόν η ώρα περνάει ευχάριστα και για τις δυο μας, και η μαθήτρια μου είναι χαρούμενη », θα πει στο MadeinCreta η κ. Τριανταφυλλίδου.   

Όσον αφορά στο μάθημα, αυτό γίνεται «κανονικά» όπως και στις αίθουσες με τα πολλά παιδιά, αλλά τελειώνει σαφώς πιο γρήγορα. Βέβαια η δασκάλα κάθεται δίπλα στο παιδί, τις περισσότερες ώρες και όχι στην έδρα.

Η αίθουσα είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες ... της Ιωάννας και της δασκάλας της!

Δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς, μάλιστα, το ότι το «ιδιαίτερο» μάθημα  έχει πολλαπλά οφέλη , αφού δεν υπάρχει το άγχος αλλά και η φασαρία των πολλών παιδιών. Το κυριότερο είναι ότι, η δασκάλα μπορεί άμεσα να αντιληφθεί τυχόν αδυναμίες  και να τις καλύψει.  Να δώσει γερές βάσεις  και να δείξει καλύτερα τα πρώτα γράμματα.

Υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, η Ιωάννα θα μπορούσε άνετα να τελειώσει όχι μία αλλά τις  δυο πρώτες  τάξεις του δημοτικού, αλλά αυτό δεν είναι σωστό να γίνει , κυρίως για το ίδιο το παιδί.

Οι κάτοικοι που διαμένουν στη Γαύδο το χειμώνα είναι περίπου 80. Τα παιδιά ελάχιστα, μετριούνται στα δάκτυλα των δυο χεριών. Μόνο τέσσερα φέτος φοιτούν στο γυμνάσιο ενώ υπάρχουν και άλλα τρία πολύ μικρότερα , που θα περάσουν την πόρτα του δημοτικού σε τρία και τέσσερα χρόνια.

                   

Στο προαύλιο του σχολείου δεσπόζει ... μια βάρκα!

Όταν  αυτά τα παιδιά γίνουν για πρώτη φορά μαθητές η μικρή Ιωάννα θα τελειώνει το δημοτικό και θα ανοίγει τα φτερά της για το γυμνάσιο.

Πιο ήρεμη και χωρίς άγχος, είναι και η μητέρα της Ιωάννας η κ. Έλλη Αρκαλάκη που μπορεί το απόγευμα να απασχοληθεί με το παιδί της χωρίς να μπει  «ανάμεσά» τους το διάβασμα. «Μαμά μη μου διαβάζεις, εσύ , η κυρία το κάνει καλύτερα», λέει στη μαμά της η Ιωάννα, που αγαπάει πολύ τη δασκάλα της.

Άλλωστε μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και οι σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των παιδιών και των εκπαιδευτικών είναι διαφορετικές, σχέσεις «πολύ δυνατές» όπως θα πει, η δασκάλα της Γαύδου.

Ένα βίντεο του 2009 για το σχολείο της Γαύδου. 

Υποθέτω ότι δεν θα άλλαξαν και πολύ τα πράγματα

Και μια προσωπική μαρτυρία: Το 2001 επισκέφτηκα το νησί με μια ομάδα εκπαιδευτικών. Περάσαμε τρεις καταπληκτικές ημέρες στο νησί μένοντας σε σκηνές σε μια όμορφη παραλία με κέδρους.

Πράγματι το νησί είναι απομονωμένο. Εκεί ανακαλύπτεις την αξία ορισμένων βασικών πραγμάτων όπως του νερού για παράδειγμα. Τα σχολεία σε τέτοια απομακρυσμένα μέρη δεν θα πρέπει να κλείνουν. Εκεί ο δάσκαλος ασκεί λειτούργημα!

Και κάτι τελευταίο: 

εκεί στη Γαύδο είδα τα μεγαλύτερα κύματα! Τέτοια που βλέπουμε στις ταινίες. Ήταν Ιούνιος και όμως υπήρχε απαγορευτικό για να ταξιδέψουμε. Τη δεύτερη μέρα του απαγορευτικού, ο αείμνηστος καπετάνιος και κοινοτάρχης της Γαύδου, Θεόφιλος Τσιριντάνης, πήρε την άδεια από το λιμενικό για να ταξιδέψουμε. Δεν ξέρω πόσα ήταν τα μποφόρ, αυτό που ξέρω ήταν τα τεράστια κύματα πού κουνούσαν το καράβι πέρα - δώθε και έρχονταν μέσα στην κουπαστή του καραβιού. Ο φόβος είχε κυριεύσει όλους μας, εκτός από τον καπετάνιο.  Κάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια και έφερα στο νου όμορφες στιγμές του παρελθόντος. "Ότι είναι να γίνει, ας γίνει", είπα. Δεν έγινε τίποτα. Ή μάλλον έγινε: 

τότε για πρώτη φορά συνειδητοποίησα την ομορφιά της ζωής και την αξία των μικρών πραγμάτων!