Σαν το σκυλί... Σαν τα σκυλιά... Δύο ειδήσεις, ένα υπέροχο κείμενο και μια θλιβερή διαπίστωση.

η πρώτη είδηση:

Άγρια δολοφονία 19χρονου Ιρακινού, ο οποίος δέχτηκε επίθεση από ομάδα πέντε μοτοσικλετιστών οι οποίοι του επιτέθηκαν με μαχαίρια καταφέρνοντάς του πολλαπλά χτυπήματα, σημειώθηκε την Κυριακή τα ξημερώματα στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Αναξαγόρα.

Ο νεαρός από το Ιράκ, ο οποίος υπέκυψε στα τραύματα το μεσημέρι της Κυριακής στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, δέχτηκε επίθεση από ομάδα πέντε ατόμων που επέβαιναν σε μοτοσικλέτες, τα ξημερώματα.

Λίγο πριν, στην ίδια περιοχή οι δράστες, είχαν επιχειρήσει να επιτεθούν σε άλλους δύο αλλοδαπούς έναν Ρουμάνος και έναν Μαροκινό, οι οποίοι κατάφεραν να διαφύγουν.

Σημειώνεται ότι ανάλογοι φόνοι έχουν συμβεί στο περασμένο διάστημα και σε άλλες περιοχές της Αθήνας.

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι έρευνες των αστυνομικών αρχών για τον εντοπισμό και τη σύλληψη αγνώστων δραστών.

πηγή: iefimerida

Σαν το σκυλί

Ένα κείμενο με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία
του 19χρονου Ιρακινού

ΣΧΟΛΙΑ (4)

83

Σκηνή απο το φιλμ Amores Perros

Το τελευταίο χτύπημα στο ρινγκ της ύπαρξης. Και το μαχαίρι βγαίνει. Ο ουρανός γίνεται κόκκινος πάνω από 

την Αναξαγόρα, το μπαλκόνι του Ευαγγελισμού, την Ανάφη και το Mall. Η ίδια σκεπή για όλους τα δωμάτια διαφέρουν. Και ο νεκρός είναι στο μικρό υπόγειο. Ο κύκλος κλείνει στα δεκαεννιά. Εκείνος πεθαίνει 

χειρότερα από τα σκυλιά στις «Χαμένες αγάπες». 

Κανένας άστεγος δεν θα βρεθεί να τον αγκαλιάσει. Κανένας Ιναρίτου δεν σκηνοθετεί. Δεν υπάρχει σκηνοθέτης όλοι είμαστε κομπάρσοι σε αυτό και κανείς δεν ξέρει το σενάριο.

Φεύγει και αυτός κομπάρσος. Άτυχος που τον σκότωσαν Αύγουστο. Όλοι κλαίνε για το δράμα της Σιλά ούτε για

 μια Τρίτη δεν θα γίνει πρωταγωνιστής. Ο Λάκης λείπει διακοπές.

Έπειτα ο θύτης βγάζει το κράνος. Σήμερα είναι 

παραμονή αλλά η προπόνηση συνεχίζεται κανονικά. 

Σε υπόγειο 

και αυτός σηκώνει τα κιλά. Πρέπει να είναι σε φόρμα 

για το επόμενο χτύπημα. Δεν υπάρχει Αύγουστος για αυτόν. 

Όλοι οι μήνες είναι μήνες καθαρισμού. Είναι ο σκουπιδιάρης του ελαττωματικού DNA. Είναι ο 

παλιατζής των άχρηστων εθνών. Φορτώνει στην 

καρότσα παλιοσίδερα και παλιανθρώπους. Μετά 

χωματερή. Να μείνει η Αθήνα καθαρή γεμάτη με 

λευκά, άνεργα, ηττημένα, ελληνόπουλα. Συνεχίζει 

με κοιλιακούς, ραχιαίους, τρικέφαλους, δικέφαλους,

 ξανά πάγκος. Παραπατάει από την ένταση. Τα χρωμοσώματα του περήφανου DNA λαχανιάζουν. Ο ιδρώτας τους βγαίνει στους πόρους. 

Μετά κάπου αλλού. Άλλη μια οθόνη ανοίγει μετά το απογευματινό μπάνιο σε εφηβικό δωμάτιο. Η ψηφιακή κάτοικος μυρίζει αντηλιακό καρύδα. «Γαμώτο. Να μην

 έχει μια σελίδα στο Facebook ο νεκρός να γίνουμε Friends μετά θάνατον. Ένα twitter να τον ακολουθήσω στη νεκρική πομπή. Instagram με μια τελευταία του φωτογραφία να την κάνω RT» σκέφτεται. Μετά 

ευτυχώς αφήνει ήσυχο το νεκρό και «μόλις ανέβασα

 μια photo. 

Τα καινούρια μου πέδιλα». Άτυχος διπλά. Και Αύγουστο και να σκυλεύουν το πτώμα σου οι ηλίθιοι τούτη την ψηφιακή εποχή.

Κυριακή ξανά. Και ο άνθρωπος με το κράνος κάθεται 

γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Στρώνουν το λευκό τραπεζομάντιλο. «Βλέπω λευκό και μου θυμίζει τα

 αδέρφια της Κου Κλουξ Κλαν. Τις λευκές τους κουκούλες» σκέφτεται και κορδώνεται περήφανα, εσωτερικά, μοναχικά που ξέρει και ιστορία. Τα ιστορικά κατορθώματα της λευκής φυλής.

Το παιδί του παραδίπλα παίζει. Ολόξανθο. 

«Έλα να φάμε» του λέει. «Να τους φάμε» σκέφτεται. 

Και η γυναίκα μηχανικά πηγαινοφέρνει τα πιάτα. Ύστερα κάθονται γύρω από αυτό. Τρώει το κοτόπουλο με τα 

χέρια. Και το μπούτι. Και την πλάτη. Τα χώνει στο στόμα του σαν ανθρώπινα μέλη. Τα σάλια τρέχουν. Μια 

τρυφερή οικογενειακή στιγμή μετά από μια σκληρή εβδομάδα.

Ο ήλιος μπαίνει από τα παράθυρα της κουζίνας. Λούζει

 τον πάτερ φαμίλια. Άραγε να λούζει ο ίδιος ήλιος τον μαχαιρωμένο; Να αντανακλά το φως του κάποια άσπρη πλάκα. Μήπως είναι στα σκοτάδια του ψυγείου ακόμα; Που τους πάνε μετά; Αλλά πραγματικά κανείς δεν νοιάζεται για όλα αυτά…

 κείμενο: Βαγγέλης Μακρής, πηγή lifo.gr

η δεύτερη είδηση:

Εικόνες σοκ!

Η σφαγή από την αστυνομία 40 απεργών μεταλλωρύχων στη Νότια Αφρική --η 

πιο αιματηρή επιχείρηση των υπηρεσιών ασφαλείας 

μετά το τέλος του καθεστώτος του Απαρτχάιντ-- προκάλεσε σοκ στη χώρα, 

με τους πολίτες και τα μέσα ενημέρωσης 

να θέτουν πολλά ερωτήματα για τον ψυχισμό της αστυνομίας μετά το τέλος 

της κυριαρχίας των λευκών.

Οι τίτλοι των εφημερίδων ήταν 

επιθετικοί: «Λουτρό αίματος», «Τόπος μακελειού», «Σφαγή στο ορυχείο», ενώ 

στα πρωτοσέλιδα δημοσιεύονται φωτογραφίες λευκών 

και μαύρων, βαριά οπλισμένων, αστυνομικών να 

βαδίζουν ανάμεσα 

στις αιμόφυρτες σορούς των μαύρων εργατών που κείτονταν στο χώμα.

Οι εικόνες αυτές, όπως και το μαγνητοσκοπημένο υλικό του τηλεοπτικού δικτύου του πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερς που απεικόνιζε μια ομάδα αστυνομικών να ανοίγουν πυρ εναντίον μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, ανακίνησε μνήμες του ρατσιστικού παρελθόντος της Νότιας Αφρικής.

πηγή: newsit.gr 

ο ρατσισμός επέστρεψε ή μήπως δεν 

είχε φύγει ποτέ;