Την καταλαβαίνω απόλυτα...Ήμουν 18, όταν διέσχιζα έναν φαινομενικά έρημο δρόμο, και - από το πουθενά -, εμφανίστηκε το φορτηγό με το μεθυσμένο οδηγό. Στην προσπάθειά μου να το αποφύγω, γλύστρησα, έπεσα και η μπροστινή ρόδα του, μου έλιωσε το δεξί αστράγαλο. Συντριπτικό τρισφύριο κάταγμα είναι ο επιστημονικός όρος. Μετά από 3 εχγειρήσεις, οι γιατροί μου ανακοίνωσαν πως το πόδι αυτό δε θα περπατήσει ξανά...εκείνη την ώρα, κάτι μέσα μου τσίνισε: "Τι χαζομάρες είν' αυτές που μου λένε;" Δεν πίστεψα ούτε λέξη...αυτό που λαχταρούσα, ήταν να πάω βόλτα με το Mini Cooper της μητέρας μου - πριν το συμβάν, είχα μόλις πάρει το δίπλωμα οδήγησης. Αυτό σκεφτόμουν συνέχεια, αυτό λαχταρούσα. Και μετά από 1 χρόνο - τόσο μου πήρε να περπατήσω ξανά με το δεξί πόδι - το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Μόλις ένιωσα τις δυνάμεις μου "εντάξει", και παρ' όλες τις αντιρρήσεις των γονιών μου, βούτηξα τα κλειδιά του Mini κι έφυγα. Δε θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα! Πήγα στην παραλία της Λούτσας, κι έκατσα στην άμμο χαζεύοντας τη θάλασσα...Δεν έχει σημασία που το πόδι ημιλειτουργεί (κάνει μικρές κινήσεις μόνο και πονάει αφάνταστα σχεδόν συνέχεια). Μπορώ και οδηγώ, κι αυτό είναι πολύτιμο - τουλάχιστον για μένα. Πράγματι πιστεύω πως, η δύναμη της θέλησης μπορεί να κάνει τα απίθανα - πιθανά, έστω και εν μέρει. Εντάξει, δεν μπορώ να τρέξω καθόλου, δεν μπορώ να περπατήσω όπως πριν το ατύχημα, αλλά, αν μη τι άλλο, τα καταφέρνω στα βασικά. Έμαθα πια να ζω με αυτό. Κι αυτό είναι που μετράει πάνω απ' όλα. Μεγάλο "μάθημα ζωής...και είμαι ευγνώμων που το "έμαθα"...
"Η δύναμη δεν βρίσκεται στο σώμα μας αλλά στις αρετές της καρδιάς! Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι με εκατομμύρια, εκατομμύρια καλαμάκια!" Σηκώνω το χέρι μου και είμαι μαζί της, μαζί σου!!!
Την καταλαβαίνω απόλυτα...Ήμουν 18, όταν διέσχιζα έναν φαινομενικά έρημο δρόμο, και - από το πουθενά -, εμφανίστηκε το φορτηγό με το μεθυσμένο οδηγό. Στην προσπάθειά μου να το αποφύγω, γλύστρησα, έπεσα και η μπροστινή ρόδα του, μου έλιωσε το δεξί αστράγαλο. Συντριπτικό τρισφύριο κάταγμα είναι ο επιστημονικός όρος. Μετά από 3 εχγειρήσεις, οι γιατροί μου ανακοίνωσαν πως το πόδι αυτό δε θα περπατήσει ξανά...εκείνη την ώρα, κάτι μέσα μου τσίνισε: "Τι χαζομάρες είν' αυτές που μου λένε;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πίστεψα ούτε λέξη...αυτό που λαχταρούσα, ήταν να πάω βόλτα με το Mini Cooper της μητέρας μου - πριν το συμβάν, είχα μόλις πάρει το δίπλωμα οδήγησης. Αυτό σκεφτόμουν συνέχεια, αυτό λαχταρούσα. Και μετά από 1 χρόνο - τόσο μου πήρε να περπατήσω ξανά με το δεξί πόδι - το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Μόλις ένιωσα τις δυνάμεις μου "εντάξει", και παρ' όλες τις αντιρρήσεις των γονιών μου, βούτηξα τα κλειδιά του Mini κι έφυγα. Δε θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα! Πήγα στην παραλία της Λούτσας, κι έκατσα στην άμμο χαζεύοντας τη θάλασσα...Δεν έχει σημασία που το πόδι ημιλειτουργεί (κάνει μικρές κινήσεις μόνο και πονάει αφάνταστα σχεδόν συνέχεια). Μπορώ και οδηγώ, κι αυτό είναι πολύτιμο - τουλάχιστον για μένα. Πράγματι πιστεύω πως, η δύναμη της θέλησης μπορεί να κάνει τα απίθανα - πιθανά, έστω και εν μέρει. Εντάξει, δεν μπορώ να τρέξω καθόλου, δεν μπορώ να περπατήσω όπως πριν το ατύχημα, αλλά, αν μη τι άλλο, τα καταφέρνω στα βασικά. Έμαθα πια να ζω με αυτό. Κι αυτό είναι που μετράει πάνω απ' όλα. Μεγάλο "μάθημα ζωής...και είμαι ευγνώμων που το "έμαθα"...
"Η δύναμη δεν βρίσκεται στο σώμα μας αλλά στις αρετές της καρδιάς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε όλοι συνδεδεμένοι με εκατομμύρια, εκατομμύρια καλαμάκια!"
Σηκώνω το χέρι μου και είμαι μαζί της, μαζί σου!!!