“Ο πνιγμός είναι σχεδόν πάντα ένα απατηλά ήσυχο περιστατικό”

Ένα άρθρο που ανατρέπει όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε για τον κίνδυνο της θάλασσας.

Προσεγγίστε το άτομο που κινδυνεύει από πίσω για να αποφύγετε την περίφημη "θανατική περίπτυξη".

Διαβάστε πως μοιάζει ένας πραγματικός πνιγμός. Είναι ένα άρθρο που ανατρέπει όσα ξέραμε ή όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για τον πνιγμό. Στην ουσία εξηγεί πώς ένας άνθρωπος μπορεί να πνίγεται δίπλα σου και εσύ να μην παίρνεις είδηση…

Το κείμενο υπογράφει ο Mario Vittone, διασώστης – ειδικός σε θέματα θαλάσσιας ασφάλειας και δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2016 στο womantoc, όμως παραμένει επίκαιρο μετά και τις πρόσφατες τραγωδίες.

Ο καινούριος καπετάνιος πήδηξε από το κατάστρωμα με τα ρούχα και άρχισε να κολυμπάει με ταχύτητα. Πρώην ναυαγοσώστης, κρατούσε τα μάτια του πάνω στο θύμα καθώς κατευθυνόταν προς το ζευγάρι που κολυμπούσε μεταξύ του αγκυροβολημένου σκάφους και της παραλίας.

«Νομίζω ότι νομίζει ότι πνίγεσαι» είπε ο άντρας στη σύζυγό του. Λίγο πριν κατάβρεχαν ο ένας τον άλλον και εκείνη είχε βάλει μια φωνή αλλά τώρα πια πάτωναν σε μία λωρίδα άμμου μέσα στη θάλασσα – το νερό τους έφτανε μέχρι το λαιμό. «Είμαστε εντάξει, τι στο καλό κάνει;» ρώτησε, λίγο ενοχλημένη. «Είμαστε εντάξει!» φώναξε ο σύζυγος, κάνοντάς του νόημα να φύγει αλλά ο καπετάνιος συνέχισε να κολυμπάει γρήγορα. «Κουνηθείτε!» φώναξε καθώς πέρασε μεταξύ των έκπληκτων ιδιοκτητών του σκάφους.

Ακριβώς πίσω τους, ούτε καν στα τρία μέτρα, η εννιάχρονη κόρη τους πνιγόταν. Ασφαλής πάνω από την επιφάνεια του νερού, στα χέρια του καπετάνιου, ξέσπασε σε δάκρια. «Μπαμπά!»

Πώς ο καπετάνιος ήξερε – από 15 μέτρα απόσταση – αυτό που ο πατέρας δεν μπορούσε να αναγνωρίσει από τα 3 μόνο; Ο πνιγμός δεν είναι η βίαιη κραυγή βοήθειας με το χτύπημα των χεριών στο νερό, όπως νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Ο καπετάνιος ήταν εκπαιδευμένος από ειδικούς να αναγνωρίζει τον πνιγμό και είχε μακροχρόνια εμπειρία. Ο πατέρας από την άλλη, είχε μάθει πώς μοιάζει ο πνιγμός βλέποντας τηλεόραση.

Αν περνάτε χρόνο στο νερό ή κοντά στο νερό (όπως όλοι μας) τότε θα πρέπει να βεβαιωθείτε ότι τόσο εσείς, όσο και το πλήρωμά σας, γνωρίζετε τι να προσέχετε όταν κάποιος μπαίνει στο νερό. Μέχρι τη στιγμή που είπε εκείνο το γεμάτο δάκρυα «μπαμπά», το κορίτσι δεν είχε κάνει κανέναν θόρυβο. Καθώς είμαι κι εγώ πρώην ναυαγοσώστης, η ιστορία αυτή δεν με εξέπληξε καθόλου.

Ρωτήστε τον «Είσαι εντάξει;» Αν είναι σε θέση να απαντήσει, προφανώς είναι. Αν σας κοιτάξει με ένα άδειο βλέμμα, μπορεί να έχετε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα για να τον φτάσετε. Και γονείς – τα παιδιά που παίζουν στο νερό κάνουν φασαρία. Αν τυχόν ησυχάσουν, τα πλησιάζετε για να μάθετε γιατί.

Ο πνιγμός είναι σχεδόν πάντα ένα απατηλά ήσυχο περιστατικό. Το κούνημα των χεριών, το χτύπημα του νερού, οι φωνές και οι «εντυπωσιακές» ενδείξεις που έχουμε εκπαιδευτεί μέσω τηλεόρασης να περιμένουμε, σπάνια συναντώνται στην πραγματική ζωή.

Η Ενστικτώδης Αντίδραση Πνιγμού (Instinctive Drowning Response) – όπως ονομάστηκε από τον Francesco A. Pia, Ph.D. είναι αυτό που κάνουν οι άνθρωποι για να αποφύγουν την πραγματική ή την εκλαμβανόμενη ως πραγματική ασφυξία μέσα στο νερό. Και δε μοιάζει με αυτή που περιμένουν οι περισσότεροι. Υπάρχει ελάχιστο πιτσίλισμα, καθόλου κούνημα χεριών ή φωνές ή κάλεσμα για βοήθεια οποιουδήποτε είδους.

Για να πάρετε μια ιδέα από το πόσο ήσυχος και ήρεμος μπορεί να φαίνεται απ’ έξω ο πνιγμός, σκεφτείτε το εξής: Είναι η υπ’ αριθμόν δύο αιτία θανάτου από ατύχημα στα παιδιά 15 ετών και κάτω (αμέσως μετά από τα ατυχήματα με αυτοκίνητα). Από τα 750 παιδιά που θα πνιγούν μέσα στην επόμενη χρονιά, τα 375 από αυτά θα βρίσκονται σε απόσταση 23 μέτρων από κάποιον γονέα ή άλλον ενήλικα. Στο 10% από αυτούς τους πνιγμούς, ο ενήλικας παρακολουθεί χωρίς να έχει ιδέα τι συμβαίνει. Ο πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό.

Από τα 750 παιδιά που θα πνιγούν μέσα στην επόμενη χρονιά, τα 375 από αυτά θα βρίσκονται σε απόσταση 23 μέτρων από κάποιον γονέα ή άλλον ενήλικα. Στο 10% από αυτούς τους πνιγμούς, ο ενήλικας παρακολουθεί χωρίς να έχει ιδέα τι συμβαίνει. Ο πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό.

Ο Dr. Pia, σε ένα άρθρο του περιοδικού On Scene της Ακτοφυλακής, περιέγραψε την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού ως εξής:

1. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν είναι σωματικά σε θέση να φωνάξουν για βοήθεια. Το αναπνευστικό σύστημα έχει σχεδιαστεί για την αναπνοή. Η ομιλία είναι δευτερεύουσα λειτουργία. Πρέπει να επιτελείται η αναπνοή, πριν λάβει χώρα η ομιλία.

2. Το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται βουλιάζει και βγαίνει πάνω από την επιφάνεια του νερού εναλλάξ. Το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται δε μένει αρκετή ώρα πάνω από το νερό ώστε να μπορέσουν να εκπνεύσουν, να εισπνεύσουν και να φωνάξουν για βοήθεια. Όταν το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται είναι πάνω από την επιφάνεια του νερού, εκπνέουν και εισπνέουν γρήγορα ενώ το στόμα τους αρχίζει να βυθίζεται κάτω από την επιφάνεια του νερού.

3. Οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια. Η φύση τους αναγκάζει ενστικτωδώς να εκτείνουν τα χέρια τους πλαγίως και να πιέσουν προς τα κάτω την επιφάνεια του νερού. Πιέζοντας προς τα κάτω την επιφάνεια του νερού χρησιμοποιούν το σώμα τους ως μοχλό ώστε να μπορέσουν να βγάλουν το στόμα τους έξω από το νερό για να αναπνεύσουν.

4. Κατά τη διάρκεια της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να ελέγξουν τις κινήσεις των χεριών τους. Από άποψη φυσιολογίας οι άνθρωποι που πνίγονται και αγωνίζονται στην επιφάνεια του νερού δεν μπορούν να σταματήσουν να πνίγονται και να εκτελέσουν τις κινήσεις που θα ήθελαν, όπως να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια, να κινηθούν προς έναν διασώστη ή να απλώσουν τα χέρια για να πιάσουν εξοπλισμό διάσωσης.

5. Από την αρχή ως το τέλος της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού τα σώματα των ανθρώπων παραμένουν σε όρθια θέση στο νερό, χωρίς κανένα ίχνος υποστηρικτικών λακτισμάτων με τα πόδια. Αν δεν διασωθούν από έναν εκπαιδευμένο ναυαγοσώστη, οι άνθρωποι που πνίγονται μπορούν να παλέψουν στην επιφάνεια του νερού μόνο από 20 ως 60 δευτερόλεπτα πριν να βουλιάξουν.

Αυτό δε σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που φωνάζει για βοήθεια και κάνει απότομες και σπασμωδικές κινήσεις δεν αντιμετωπίζει σοβαρό θέμα – βρίσκεται σε αγχώδη κατάσταση στο νερό. Χωρίς να είναι πάντα παρούσα πριν την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού η αγχώδης κατάσταση στο νερό δε διαρκεί πολύ – αλλά αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στον πραγματικό πνιγμό, τα θύματα αυτά είναι ακόμα σε θέση να βοηθήσουν στη διάσωσή τους. Μπορούν να πιάσουν σκοινιά διάσωσης, σωσίβια, κ.λ.π.

πηγή

Πνιγμός - Σε κάθε περίπτωση, αν βρεθείτε μπροστά σε ένα περιστατικό στην παραλία, όπου κάποιος άνθρωπος πνίγεται και η ζωή του κινδυνεύει άμεσα, τότε είναι καλό να γνωρίζετε τα βασικά πρώτα βήματα που μπορείτε να κάνετε για να τον βοηθήσετε.

Δείτε ποια είναι αυτά:

1. Καλέστε βοήθεια: Ειδοποίησε ένα ναυαγοσώστη, αν κάποιος είναι κοντά. Αν όχι, καλέστε το 166. Αν είστε μόνοι, ακολουθήστε τα παρακάτω βήματα.
2. Μετακινήστε το πρόσωπο που κινδυνεύει: Βγάλτε το άτομο έξω από το νερό.
3. Ελέγξτε αν το άτομο αναπνέει: Τοποθετήστε το αυτί σας δίπλα στο στόμα και τη μύτη του ατόμου. Αισθάνεστε αέρα στο μάγουλό σας; Κοιτάξτε, επίσης, να δείτε αν το στήθος του ατόμου κινείται.
4. Αν το άτομο είναι δεν αναπνέει, ελέγξτε τον σφυγμό του: Ελέγξτε τον σφυγμό του ατόμου για 10 δευτερόλεπτα.
5. Αν δεν υπάρχει σφυγμός, ξεκινήστε “τεχνητή αναπνοή”.

• Προσεκτικά τοποθετήστε άτομο ανάσκελα.
• Τοποθετήστε την βάση της παλάμης (κοντά στον καρπό) του ενός χεριού σας στο κέντρο του θώρακα στη νοητή ευθεία της θηλής. Μπορείτε, επίσης, βάλετε το ένα σας χέρι πάνω από το άλλο. Αν πρόκειται για βρέφος, τοποθετήστε δύο δάχτυλα στο στέρνο.
• Πιέστε προς τα κάτω περίπου 4-5 εκατοστά. Φροντίστε να μην πατήσετε στα πλευρά. Για ένα βρέφος, πιέστε προς τα κάτω για 2-3 εκατοστά. Φροντίστε να μην πατήσετε στο τέλος του στέρνου.
• Κάντε 30 θωρακικές συμπιέσεις, με ρυθμό 100 ανά λεπτό ή περισσότερο. Αφήστε το στήθος του ατόμου να ανασηκωθεί πλήρως προτού ξαναπιέσετε προς τα κάτω.
• Ελέγξτε για να δείτε αν το άτομο έχει αρχίσει και αναπνέει.

     6. Επαναλάβετε αν το άτομο δεν αναπνέει.

• Ανοίξτε τον αεραγωγό του ατόμου γέρνοντας το κεφάλι του προς τα πίσω και ανοίγοντας το πηγούνι του.
• Κλείστε με τα δάχτυλά σας την μύτη του ατόμου. Καλύψτε το στόμα του θύματος με το δικό σας για να δημιουργήσετε μια “αεροστεγή δίοδο αέρα” από εσάς προς αυτόν και στη συνέχεια δώστε του 2 αναπνοές διάρκειας 1” η κάθε μία, και προσέξτε το στέρνο του να ανυψώνεται. Αν το κάνει, αυτό σημαίνει ότι ο αέρας που εκπνέετε περνάει στους πνεύμονές του.
• Δώστε 2 αναπνοές και συνεχίστε 30 θωρακικές συμπιέσεις.
• Συνεχίστε αυτόν τον κύκλο των 30 συμπιέσεις και 2 αναπνοών μέχρι το άτομο να αρχίζει να αναπνέει ή να φτάσει η επείγουσα ιατρική βοήθεια.

πηγή