Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη
«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.
Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».
Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».
Δεν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.
Αγαπημένος Παντελής Βούλγαρης - τον εκτιμώ πολύ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γεννημένοι μεταξύ 1965-1970 (μεταξύ των οποίων βρίσκεται και η αφεντιά μου) θυμόμαστε την "αναμπουμπούλα" των ημερών εκείνων σαν όνειρο...Καταθέτω την προσωπική μου μαρτυρία...Παιδάκι 5 χρονών ήμουν το Νοέμβρη του 73...Θυμάμαι κλάμματα, φωνές, τρεχάλες, αναστάτωση - κι όλ' αυτά μέσα στο πατρικό μου σπίτι. "Ο Βασίλης! Ο Βασίλης!" Ο πατέρας μου - καλή του ώρα εκεί που είναι η ψυχούλα του - , είχε να δώσει σημεία ζωής από τις 12 Νοέμβρη...λες και είχε ανοίξει η γη και τον κατάπιε... είχε "αριστερές" ιδέες και - φυσικά - υπήρχε αντίστοιχος φάκελος για το άτομό του στην Ασφάλεια. Τότε υπήρχαμε μόνο 2 παιδιά - εγώ ήμουν η μεγαλύτερη και η αδερφή μου ήταν τριών χρονών...να μην τα πολυλογώ, κάναμε να μάθουμε νέα του ένα ολόκληρο μήνα - είχε κρυφτεί κάπου στην Τήνο. Θυμάμαι όμως - σα να' ταν χτες - τον "καμπαρντινάτο με μαύρα γυαλιά " τύπο που την είχε στημένη έξω από το σπίτι μας - βδομάδες ολόκληρες. "Μαμά, ποιος είν' αυτός ο κύριος;" είχα ρωτήσει. Απάντηση όμως δεν είχα πάρει - τι να κάνει κι εκείνη η καημένη...σπαρταρούσε η καρδιά της από το φόβο...
Ο μικρότερος αδερφός του πατέρα μου (που τότε ζούσε μαζί μας - τον έφερε ο πατέρας μου στην Αθήνα για να τον σπουδάσει) δεν ήταν τόσο τυχερός...τον συνέλαβαν και τον ρήμαξαν στο ξύλο τόσο πολύ, που νοσηλεύτηκε 6 μήνες σε ψυχιατρική κλινική. Από τότε, ζει δια βίου με φαρμακευτικές αγωγές...Δόξα τω Θεω όμως, κατάφερε να τελειώσει την Ανωτάτη Εμπορική και μετά από χρόνια καριέρας, είναι συνταξιούχος.
Αυτή είναι η δική μου ιστορία..και φυσικά, δε χρειάζεται να περιγράψω τι πανηγύρι έγινε στο σπίτι μου το 74 :-)