Πλησιάζει η μέρα που δεν θα πάω πάλι στο σχολείο

το γράμμα αυτό στάλθηκε από μια συνάδελφο εκπαιδευτικό στο pitsirikos.net από όπου και το αναδημοσιεύω

Καλέ μου πιτσιρίκο, πλησιάζει η μέρα που δεν θα πάω πάλι στο σχολείο… Πιο πολύ μοιάζει με παράπονο μαθήτριας της Γ΄ λυκείου αλλά είναι παράπονο καθηγήτριας. Παράπονο και θυμός και λύπη και γαμώτο! Μόνο τρόμο δε νιώθω. Ούτε απόγνωση. Δεν τους κάνω τη χάρη.

Δεν έχω βιολογικά παιδιά. Μόνο πνευματικά. Πολλά όμως! Εκτός από υποχρεώσεις, δεν έχω και φράγκο επίσης. Οι γονείς απολυμένοι εκπαιδευτικοί αισθάνονται ασφυξία. Κάπως έτσι νιώθουν ή θα νιώσουν και οι γονείς των μαθητών μας που θα πληρώνουν ακριβά από εδώ και μπρος ό,τι τους πρόσφερε μέχρι σήμερα η δωρεάν δημόσια εκπαίδευση.

Περίμενα απολύσεις. Δεν περίμενα ξεκλήρισμα ολόκληρων ειδικοτήτων. Δεν ήθελα καμία απόλυση και αυτό δεν είναι ούτε ρομαντισμός, ούτε υπερβολή.

Έβλεπα τα διάφορα σενάρια και σκεφτόμουν, με ποιο κριτήριο θα απέλυαν κόσμο; Στην εκπαίδευση προφανώς αποκαλύφθηκε. Κριτήριο είναι η ιδιωτικοποίησή της και παράλληλα το αίμα που ζητά η Μορμώ Τρόικα.

Δεν θα σου πω την δεκαπενταετή μου ιστορία ως εκπαιδευτικός. Ο καθένας έχει τη δική του και είναι σημαντική.

Μου άρεσε το σχολείο. Παρά τον χαμηλό μισθό, τις δύσκολες συνθήκες στο νησί, τους φίλους και τους γονείς που έλεγαν, πότε θα πάρεις μετάθεση – λες και δεν έκανα αίτηση, τις δυσκολίες τις διδακτικής διαδικασίας σε ανομοιογενή τμήματα, είναι όμορφο πράγμα το σχολείο. Η επαφή με τα παιδιά σε κρατάει νέο. Εμένα τουλάχιστον με κρατάει νέα. Δεν φτάνει που παίρνουν τη δουλειά μου, που αγαπώ, παίρνουν και το λίφτινγκ μου.

Στους μαθητές παίρνουν μία απ’ τις δασκάλες τους (έτσι μας φωνάζουν τα παιδιά στο σχολείο, δασκάλα, δάσκαλε, όχι κυρία ή κύριε τάδε) και βάζουν πάλι στο στόχαστρο το συνήθως πενιχρό εισόδημα των γονιών τους. Πώς θα ζήσουν τόσα ιδιωτικά ινστιτούτα επαγγελματικής κατάρτισης; Κάποιοι γονείς πρέπει να πληρώσουν.

Τι στα γράφω όλα αυτά; Λες και δεν τα ξέρεις..

Έτσι επειδή είσαι πιτσιρίκος και τ΄ αγαπώ τα πιτσιρίκια και σε νιώθω και λίγο φίλο μου τόσο καιρό που σε διαβάζω. Κι επειδή σκέφτηκα ότι φέτος τον Σεπτέμβρη μάλλον δεν θ΄ ανοίξω την πόρτα της τάξης, μάλλον δεν θα δω πρόσωπα μαθητών και μαθητριών.

Ήδη το όνομα μου έχει κοινοποιηθεί πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου. Έτσι για να ξέρουμε ποιος είναι πάνω από το νόμο.

Ελπίζω και σήμερα και αύριο, τη Δευτέρα, την Τρίτη να δω τον κόσμο να μη το επιτρέψει αυτό. Το σχολείο μάς χρειάζεται και το χρειαζόμαστε.

Αλλά και να το επιτρέψει, στις επόμενες απολύσεις, στις επόμενες καταστροφές εγώ πάλι θα είμαι εκεί να φωνάζω όχι! Χρειάζονται πολλά όχι και δυνατά.

Σε φιλώ